Dat klinkt mooi en sociaal, kansen voor iedereen, maar is dat wel zo?
Wanneer mensen uit de Bijstand of voormalige Wajongers een gesubsidieerde baan krijgen, gaat dat dan niet ten koste van anderen, die ook geschikt zijn, in het profiel passen en baanloos zijn?
En kijken we naar die anderen, dan is dat een forse groep. Er waren eind januari volgens het CBS (aantal werklozen ) 646.000 werklozen, waarvan 458.000 een uitkering hebben. Een groot deel van hen zoekt werk aan de onderkant van de arbeidsmarkt, waar ook de Participatiewet zich op richt.
Daarnaast zijn er zo’n 830.000 ZZP-ers, waarvan een flink aantal noodgedwongen, bv in de bouw. De helft daarvan verdient minder dan €25.000 per jaar.
Deze groep verdient nauwelijks en is niet zichtbaar in de werkloosheidscijfers.
Dan is er een toenemende groep ouderen, die zich teruggetrokken hebben uit de arbeidsmarkt en voor zover mij bekend nergens meer geregistreerd staan en is er de groep schoolverlaters, die wegens gebrek aan werk een vervolgstudie gaan doen. Neem dan nog de extra vluchtelingen, die we de komende jaren een plek moeten bieden en we praten over meer dan een miljoen werkzoekenden.
De vraag is dan logisch: “Heeft één van deze groepen meer recht op een kans op de arbeidsmarkt dan anderen?”
Ik kan geen motief bedenken om één van deze groepen voor te trekken. En welke groep we ook subsidiëren, zolang er geen echte banen bijkomen, heeft het een negatief effect voor de kansen van anderen.
Dus of het nu participatiewet heet, jeugdwerkloosheidsplan of 45+plan, het blijft terugploegen van belastinggeld in de samenleving.
Kijken we minder sociaal en meer economisch, dan is het socialer en economischer om je te richten op het creëren van meer werkgelegenheid.
Dwarsdenker
